kendisi yalandi
Vücudu dans ediyordu.
Kendinden geçiyordu.
Deprem olmaya başlamıştı.
Ellerinin hareketi anlaşılacaktı.
Üzerine bulaşan pisliği silkeliyordu.
Şiddeti, kararlılığıydı.
Pislik kesinlikle kabul edelebilir degildi.
Evet, başarılıydı.
Evet, zekiydi.
Evet, çalışkandı.
Evet, dürüsttü.
Evet, samimiydi.
Yalan söylemezdi.
Sevdikleri vardı.
“Seviyorum,” demişti.
Gerçekten sevmişti.
Yalan söylememişti.
Sevgisi gerçekti.
Bildikleri vardı.
“Biliyorum,” demişti.
Gerçekten biliyordu.
Yalan söylememişti.
Doğruları vardı.
“Haklıyım,” demişti.
Gerçekten haklıydı.
Yalan söylememişti.
Evet, hepsi doğruydu.
Ama kendisi…
Kendisi yalandı.
Anlıyor musun?
Kendisi yalandı.
İnanabiliyor musun?
Yalandı kendisi.
Kendisinin bile inandığı
Bir yalandı kendisi.
Yalanın dünyası gerçekti.
Kendisi yalandı.
Yalanın söyledikleri doğruydu.
Kendisi yalandı.
Yalanın gerçekleri vardı.
Kendisi yalandı.
Cehalet,
Onun doğruları bilmemesi değildi.
Cehalet,
Onun kendisini bilmemesiydi.
Kendisi bir yalandı.
Bir yalanın arkasından sadece ağlanırdı.
Bütün kötülüklerim benim olsun,
Bütün iyiliklerim senin.
Güzelliğini koklamaya ömür yetmez.
Güzelliğini çizmeye kağıt.
Kendine gel.
Ne olursun, dön kendine.
Gitme kendinden artık.
Sana veremeyeceğim şeyi ne yapayım ben?