Bir evin içindeyim. Dışarısı soğuk. Kar yağmıyor, ama soğuk. Kışın başlangıcı belki. Dışarıda bulunmak istemeyeceğin bir soğuk. Evin içi sıcak. Dışarıda hiç kimse yok. Soğuk, tek başına. Isıtılamıyor. Bütün sesi güneş çıkarıyordu sanki. Ağaçlar yapraksız, sokaklar insansız bir şekilde zaman duruyor.
he is here.
where nowhere is.
Bir odaya giriyorum.
İki kişi var.
Adlarını bilmiyorum.
Acılarını biliyorum.
Seni özledim.
Seni özledim baba.
Zehirim ve ilacım gibisin.
Gelmiyorsun, gitmiyorsun da.
Sevmiyorsun, sevdirmiyorsun da.
Bir futbol maçı izliyordu.
Oyunculardan birindeydi dikkati.
Diğerleri ona faul yapıyorlardı.
Kahvaltıdan sonra kahvemi aldım, yollara düştüm.
Şu an evden çok uzakta olmayan ama bilmediğim bir yerdeyim.
Gitmek istediğim belli bir yer yoktu —
kafamda farklı fikirler dolansa da kendimi burada buldum.
Thought of making kulunce today.
Then decided not to.
I didn’t feel like doing it.
After a while, I went to it again — and did it.
Sıkıldım. Yoruldum biraz. Ağırım bugün.
Aşçıdan sıkıldım sanki.
Felsefeci ile takılmak istiyorum biraz.
Neredesin?
I was guided into a half lotus position.
I am sitting on the balcony this morning, enjoying coffee — from pot to white mug.
It tastes like coffee.
I am not good enough for you.
I am not what you need.
But I am here.
Sarhoş gibi hareket etti.
Dağınıktı.
Boğa gibi nefes aldı.
2025-07-01
Would you take the truth?
If it was me.
Sağ kolu gidemiyordu.
Canına yapışmıştı.
Omuzu bırakmıyordu.
özlüyorum.
özlemez miyim?
seviyorduk.
sevmez miydik?
I feel like my spine is building a better structure for itself, around itself, to hold itself better.
Bu gün kendimi yalnız veya kimsesiz hissetmiyorum.
İçimde olumlu ya da olumsuz bir şey yok.
Nötr bir durum belki.
Sakinim.
Hava hafif kapalı ve serin.
İsveç’i anımsatıyor.
Sabahlardan bir yenisiydi.
Aynı yalnızlıktı.
Başka bir tanımla gelmişti:
Param var,
Almak istediğim bir şey yok.
İştahım var,
Yemek istediğim bir şey yok.
Ölüyordun yalnızdın.
Yalnızdın ölüyordun.
Yalnızken ölüyordun.
Ölürken yalnızdın.
Dün akşam üzeri yürüyüşe çıktım,
Kanal kenarında yürüyordum.
Hava aydınlıktı;
geç değildi, ama neredeyse kimse yoktu etrafta.
Hava ne sıcak ne de soğuktu.
Kanalın suyu hafif salınımlıydı.
O alan, o kadar büyük hissettirdi ki kendini.
Durdum kanalın kenarında, bir değil iki kere —
sabahında da durmuştum bir kere.
Sanki ilk defa fark ettiğim bir güzelliğe bakıyorum.
Sakin, huzurlu, rahatsız eden hiçbir şey yoktu.
İçime çektim hepsini.
Dokunamam sana,
Pis olduğundan değil.
Değerli olduğundan.
Narin olduğundan.
Göze alamam —
Göze alamam seni kirletmeyi.
You are going to die!
I am going to die!
How are you able to forget —
forget this single fact of your life?
I want to lie down under a tree.
Hopefully there will be some cool breeze.
I don’t know if I want someone around,
but if there must be,
it must be someone who can stay quiet —
no talking,
just to share the space,
just be together.
Thoughts about van life, Urfa life, and all that — they’ve calmed down.
They’re not pulling me around anymore.
I don’t feel the urge to search or think about those things today.
There was noise and movement.
It felt like a ritual.
It was going well, until suddenly the mood changed.
Aklıma geliyorsun.
Sevgiden başka hiçbir şey değilsin.
Saçının telinden,
Ayak tırnaklarına kadar—
Sevgisin.
This time they had characters.
I don’t feel good with my solution,
or the possibilities that I can see.
Senin yanındayım.
Derdine çare değilim.
Senin yanındayım.
Çözümüm yok.
Senin yanındayım.
Çaresizliğine şahitlik edebilirim.
Senin yanındayım.
Sana dua edebilirim.
Senin yanındayım.
Benim de gücüm yok.
O Sercan’a sarılabilir miyim?
Donmuşsun.
Donmuşsun.
Buz gibi olmuşsun.
Sarılı kal bende.
Sarılı kal bende.
İstersen eriyebilirsin.
Boğmazsın beni.
Öyle de kalabilirsin.
Soğutmazsın beni.
Sarılı kal bende.
Ne olursun.
Ne kadar da naziksin.
Ne kadar da kibar.
Ne kadar da ince.
Beni kırmamak için,
Kırılıyorsun.
Nataly!
Nataly!
Nataly!
This is not your mom.
This is your soul—
calling you.
Senin cevabın bende değil.
I am not helpless,
I haven’t seen the solution.
Gel, otur yanıma.
Seni ne kadar sevdiğimi bilmiyorsun.
Gözlerini kapat.
Dikkatini nefesine ver.
Burnuna git.
Sen hiçbir şey yapmıyorsun,
Nefes alınıyor,
Nefes veriliyor.
Teşekkür etmek istemez misin?
Kalbine git,
Teşekkürü kalbinde hisset.
Nefesinin secdesi o,
Kalbinin secdesi de o,
Senin secden de izlemek.
Şahitlik ediyorsun.
Şahitsin sen.
Kendine git şimdi.
Ben yere oturuyorum.
Sen de karşıma oturur musun?
Rahat edebileceğin bir şekilde.
Sana kızmıyorum.
Yemin ederim, kızmıyorum.
Taşıdığın yükün ağırlığını,
Boğulduğun suyun derinliğini
Biliyorum.
Sana kızmıyorum.
Nene,
Sadece birlikte oturacağız.
Sen konuşma, (tamam mı),
Ben yanına oturacağım.
(Sessizce),
Sadece birlikte oturacağız.
Ne kadar masumsun.
Ne kadar da masumsun.
Wash over me.
Clean me.
Take all the dirt out of me.
Sol tarafı değil,
Sağ tarafı ağrıyordu.
Ön tarafı değil,
Arka tarafı ağrıyordu.
Kalbinde değil,
Sırtında taşımıştı onları.
Gelmişti yine.
Annesini istiyordu ondan.
A branch,
with beautiful small leaves.
Dancing.
I had to stop—to move consciously.
I have to stop consciously, to move.
Vücudu dans ediyordu.
Kendinden geçiyordu.
Deprem olmaya başlamıştı.
Night is not fighting day.
Day is not resisting night.
Ben oldukça,
Sen de oluyordu.
Kalbinin ortasındaki boşlukta gördü.
Babası hiç olmamıştı.
Babası hiç olmamıştı.
Hiç olmamıştı babası.
Baktığı boşluk yankılanıyordu:
Kelimeler birer birer düşüyordu.
Babası hiç olmamıştı.
Kalbim yine “Beria, Beria” diye atıyor.
Kuş gibi sana ötmek istiyor.
Susturabilir miyim kalbimi?
Sana konuşmak istiyor.
Problem de çözümümüzün bir parçası.
Hayır demek hayırdır.
Hayırı kabul etmek de hayırdır.
Hayırsız evet günahtır.
Babası mutfaktaydı. Mutfakta bir şeyler yaparken bilgisayarda da başka bir işi halletmeye çalışıyordu. O ise diğer odadaydı.
I am in an imaginary video call with someone.
Will you let me be?
Will you let me live?
You hurt me—
both of you.
When you were strongest,
you hurt me.
When I was most vulnerable,
you hurt me.
Both of you.
Gerçeği olmayan para var.
Birimi gerçek, olmayan para var.
Bu karede, en güzel yaratıcının, yarattığı en güzel iki insanın, en güzel meyveleri var.
It is over.
He is finally dead.
I am a father now.
Bugün senden babamı alıyorum.
Taşıyamadın babamın ağırlığını.
They got in the car, still caught in the flow of their ongoing discussion. His father was at the wheel. He sat in the back seat, quiet.
I go again — from myself.
Where?
Is there a place without you?
I don’t want to go from you.
Bir çiçekti, yeşerdi dedim.
Onun çiçek olacağını bilmiyorduk.
Güzelliği bize huzur verdi,
Kokusu bizi sarhoş etti.
Bilmiyorduk.
Easy is cake.
Hard is life.
Hânım Nenemi ziyaret ettim bugün. Hayallerimde onun yalnızlığıyla buluştum. Evli ve çocuklu değildim; annem ve babam bunun yalnızlığıma çare olacağını düşünüyorlardı. Oysa Hânım Nenem evli ve çocukluydu. Ama eşi, başka dünyalar için onu çoktan bırakıp gitmişti; çocukları da başka dünyalara doğru uzaklaşmışlardı ondan.
I would like to read Abraham’s story in the light of the Buddha’s teaching, and I would like to understand the Buddha’s teaching in the light of Abraham’s story. I will also sprinkle a bit of Western philosophy. I am not well-educated or deeply researched on any of these topics, and I do not want to say anything offensive. I simply want to scratch an itch of mine. Let’s see how this goes.
It was Friday afternoon, and I was struggling with a technical issue. There wasn’t an apparent error in the execution of the code, but it was not producing the expected result. I spent hours debugging the problem, and by the end of the workday, there was still no solution. I decided to stop working on it and continue on Monday.
It was early in the winter morning. In other words, it was quiet, dark, and cold. He felt the urge to be on the road. What else could he do? He wanted to feel a bit of warmth inside him. His car was going to be that warm corner in the outside world, and if only he had a button to generate some warmth within himself.
Over the last few years, and especially recently, I’ve found myself cooking more and more what I call one-time recipes. These recipes nourish me in ways that go beyond simply satisfying hunger, and I’d like to share their story.
There have been many moments in my life when I found myself fighting on multiple fronts—family, romance, work, school, and friendships. My best strategies were to retreat, attack, move away, or cut off contact completely. I was patient in some ways. I would wait long enough, stay silent long enough until the air could no longer fit in the balloon.
I think it is something naturally built in us that, when we reach an end, we look at the past. They are always stops between two points. So, I looked at the past at many different ends, and here is what I saw.
A full room can temporarily be clean.
An empty room doesn’t collect dust.
The eye shows,
But I don’t see.
Fear also shows,
But I don’t see.
The ear hears,
But I don’t see.
Anger also hears,
But I don’t see.
Ortaokul ikinci sınıftaydım. Müzik öğretmenim, kaybettiği annesiyle ilgili konuşuyordu. Anneler hakkında şunları diyordu: “Onlar bizim için bir sürü şey yapıyorlar; bize bakıyorlar, bulaşıkları yıkıyorlar, yemek yapıyorlar, çamaşırları yıkıyorlar…” Ben de, çok zekiyim ya hani, “Hayır öğretmenim, çamaşır ve bulaşığı makine yıkıyor, o bir şey yapmıyor,” demiştim.
Annem ve babam, birer insan. Doğmuşlar, büyümüşler, ağlamışlar. Birileri tarafından zorlanmışlar, sevilmişlerdir de belki, bilmiyorum. Ancak benim gördüğüm hep acı, hep öfke, hep nefret. Hayata karşı bir olmak yerine, hayata karşı birbirlerine de düşman olmuşlar. Birbirlerinin hayatını biraz daha zorlaştırmışlar… ve biraz daha.
Bunlar insan değiller,
İğrenç pislikler.
Bunlar insan değiller,
Ne kadar da güzeller.
One,
the other,
one or the other,
neither one nor the other,
both one and the other.
On a bench with a view,
Sitting,
Thinking,
What is existence?
Who am I?
Is there a God?
Moment after moment,
One moment carries nothing
Into the next moment.
When there is a question,
There is no answer.
When there is an answer,
There is no question.
Seeing,
When there is seeing,
There is no seen.
When there is seen,
There is no seeing.
Abi, benimle bu çayı içer misin?
Etrafına bakar mısın,
Neler görüyorsun?
Arkana yaslanır mısın?
En rahat şekilde otur,
Güvendesin.
Sessizliğin içine oturuyorum.
Sessizlik de içime.
Odun gibiyim,
Ateşin içinde yanıyorum.
Tükenmiyorum, ısınıyorum.
Baba,
Bir çocuğun ağzındaki en basit kelime,
Bir çocuğun kalbindeki en ağır yüke
Nasıl dönüşebilirdi?
I am eating.
Eating is happening.
I am dying.
I don’t like winter.
I don’t like cold, wet, and slippery.
I don’t want to spend on heating.
I want to keep my money.
These leaves,
Those trees,
That bird,
This path.
İki kadın vardır:
“Annen değilim” diyen ve “Oğlum değilsin” diyen.
Loneliness has no company.
Darkness has no light.
Silence has no sound.
Stillness has no movement.
He was almost folded in half. Pain must have been shaping him.
I found him standing in front of his house, looking confused and sad— like someone who had been told they’d done something wrong but didn’t know what it was.
Thank you for letting me love you.
Let the silence talk to you,
The dark show you the way.
Let loneliness crowd you,
And the pain wash over you—
There is nowhere to go for you.
Let it be.
Get out of the way.
He knows.
But you don’t.
Let him show you the way.
He was in the market. He knew he had to go there. It was necessary for his survival. He knew he could survive without it. He was not so sure, but he had to go. There was no better explanation for it. He simply had to let himself go through the motions. He could do that now, even though he didn’t have an answer. That was his answer.
Here we go again,
This is our new dance.
I cannot hold you,
You are not that,
You are not this,
You are that in this,
You are this in that.
He had an answer. His mind was not split anymore. Finally, he had a good night’s sleep. He woke up alone. He was in someone else’s bed, in a stranger’s house. He made the bed—the half that he used. As he walked out, he saw that his picture, which was once in the room, had been removed.
I was back from my usual morning walk. I don’t know exactly when my mind started cooking this idea. I only got to know when it was ready to eat. After I got back home, I said:
Evinden uzakta bir yerde bir grubun içindeydi.
Işıklar yandı.
Perdeler kalktı.
Oturuyor. Tam ortada, bir sandalyenin üzerinde. O kadar rahat ki…
Karanlık olsun istiyordu. Zifiri karanlık. Gözlerinin açık mı kapalı mı olduğunu bilmeyecek kadar karanlık olsun istiyordu. Küçücük odası zaten az ışık alıyordu. O ışık, onu bir çözüm bulmaya zorladı ve aylar sonra gözünün önündeki cevabı o çatlaklar sayesinde gördü. İstediği karanlığa sonunda kavuşmuştu.
What are you afraid of?
I don’t know.
What do you have to lose?
My faith.
What will happen?
I will be out of control.
I’m in a sports session, and we’re trying to do a backflip. I keep only doing it halfway. I rise above the ground a little, but my leg doesn’t go fully behind my head. It lifts up, but I fall back down.
Standing without ground,
Knowing without memory,
Thinking without mind,
Strength without power,
Ben onları görüyorum.
Ama onlar beni değil.
Ben onlara özeniyorum.
Ama onlar bana değil.
Ben onları biliyorum.
Ama kendimi?
I was so young,
Innocent and ignorant,
Incapable and incompetent.
What have I done to deserve this?
Güneşin doğmasını bekliyorum.
İzliyorum.
Uzun uzun giden elektrik telleri.
İleride rüzgar gülleri dönüyor.
Trenler akıyor rayların üzerinde,
Gökyüzünde uzaklarda uçaklar var,
Birkaç tane de kuş var, uçuyorlar.
Evlerin çatıları,
Ağaçların tepesi görünüyor.
Why are they fighting?
What can’t they share?
Why are they against each other
When they can support one another?
How can they not see it?
Oturuyorum.
İzliyorum.
Bir hiçim,
Etrafımdaki insanlar,
Ve olaylar için.
Hiçbir anlamım,
Hiçbir değerim yok.
Ne ne olduğumu,
Ne ne yaptığımı biliyorlar.
Oysaki onlar nerede olduklarını,
Kimlerle olduklarını,
Ne yaptıklarını biliyor görünüyorlar.
I am not helpless.
I can do this.
Dance!
Where is the floor?
What are the moves?
What is so beautiful about emptiness?
Silence,
Loneliness,
Darkness,
Hunger,
With all the precision,
He had in his coffee cup,
He positioned his headphones.
Holding his pen,
Now he is ready.
Mühendis olduğumu düşünmüştüm.
Kodumu şiir gibi yazarım,
Problemlere sunduğum çözümler,
Sanat eserlerim olur demiştim.
Takım oyuncusu olmak istemiştim,
Başkalarının sanatının, sanatsızlığının,
Eseri olmuşum oysaki.
Suç işleyeceğim yeri buldum.
İşleyeceğim suçu bilmiyorum,
Ne suç işleyeceğimi bilmiyorum.
Beceriksiz bir katilim,
Bu bir isyan değil.
Bu bir kabuldür.
Bu bir başkaldırı değil,
Bu teslimiyettir.
Bu gözyaşları çaresizliğim değil,
Bu senin çarendir.
Bu bir gidiş değil,
Bu bir geliş.
Bu senin yokluğun değil,
Bu senin varlığındır.
Bu benim büyümem değil,
Bu senin büyüklüğündür.
Bu benim hak etmem değil,
Bu senin rızandır.
Bu benim değil,
Bu senin sevgindir.
Daha önce birçok yerden gittim,
Şehirlerden, ülkelerden,
Mahallelerden, okullardan,
Evlerden, işyerlerinden,
Arkadaşlardan, sevgililerden,
Ailemden.
Kendimden gittiğim oldu mu hiç?
Onlara sormadılar. Söylediler. Evleneceksiniz dediler.
Güneşe doğ diyemezsin,
Güneşe bat da diyemezsin.
Güneşe ulaşamazsın.
Güneşe dokunamazsın.
Ben güneşim.
This is a war,
Not an attack,
But a stance of defense,
What am I to defend?
Something which is mine,
and only mine.
I arrived in this new place some time ago. I was rooted at this place then. Day after day, my roots have grown deeper into this land. I became increasingly emotionally involved and invested. I was affected by its air, light, and water in this environment. In return, I also affected the environment by providing shade, delicious fruits, and more. However, my leaves started scattering dirt all over the place, causing a mess.
“We are leaving. You are all coming with me,” he announced his order.
A small child plays,
His father is upset with something,
He beats his son,
The son is probably filled with anger,
Neither him nor his anger can escape,
I am on the edge of the bridge,
I taste the gun in my mouth,
I am counting the pills in my hand,
I am looking at the train rails,
I feel the coldness of the steel on my arm,
Bir anlamsızlık gelir,
Karın her yerini sarması gibi,
Vücudunu kaplar bütünüyle,
Kar topu oynarsın anlamsızlıkla,
Toparlar bir bütün yapar,
Tekrar atarsın üzerine,
I am sitting over a landscape,
I create these mountains,
And they are my memories,
I create these rivers,
And they are my emotions,
I create these clouds,
And they are my thoughts.
Sabah trafikteyim. Evin önünde pazar olduğu için ve okula bir sürü öğrenci araç ile bırakıldığı için kalabalık bir durum var. Yolda bekliyorum arabada, yerim sıcak, etrafıma bakıyorum. Yolun ilerisinde, diğer şeritte, çocuklarını bırakan bazı arabalar, dönüp trafik olan taraftaki kuyruğa giriyorlar. Onlar araya girdikçe benim arabam hiç ilerlemiyor, aslında en arkaya gitmeleri gerekiyor. Sinirlendiğimi fark ediyorum. Bazılarının arkaya gittiğini de görüyorum, benim önüme geçmeye çalışırlarsa yol vermeyeceğimi hayal ediyorum.
I am sitting on the ground. My back rests on a circular column. I must be tired. Still, I can see scary things happening around me. I am scared. I am terrified. I cannot think, I cannot move. That feeling is my whole world, my whole being. I do not know what to do. I am not able to think anything anyway. I am not there anymore; it is just that feeling. My existence is replaced by that feeling. However, soon something else is starting to happen; actually, it already started happening. I just realized that I am sitting.
Thought! Rise!
As the most paranoid one,
As the most disgusting one,
As the most inhumane one,
As the darkest one,
As the most socially, culturally rejected one,
As the most unthinkable one,
I am there, watching.
Where the sun is rising.
Slowly, how beautiful.
Brings all the light and hope,
Sunshine soon will cover me,
All those colors, how magical.
I feel alive and joyful.
Soon, I will be filled with gratitude.
My palm will celebrate.
I will forget about loneliness.
Is where there is.
Fear,
Is caused by the picture with 7 uncomfortable differences,
Heartbeat,
Is a wave removing differences on the sand,
Breath,
Is wind following the wave, less effective
Boredom,
Is the border to what being run from
Crying,
Is water moving from known place to unknown
Power and control,
Is just fooling oneself until one can’t,
Bravery,
Is where both voice and act meet
Love,
Is arrival at a new place.
Compassion,
Is holding someone while they suffer,
Talking,
Is gossiping about life to another
Thinking,
Is gossiping to oneself
Sleeping,
Is not for the mind but the body,
Darkness,
Is not for the body but for the mind,
Monk,
Is the one tortured by their mind in sleep
Smart,
Is finding solutions to a puzzle many times,
Genius,
Is finding explanation to many puzzles at once
Wise,
Is neither,
God,
Is a product of a smart genius,
Wisdom,
Is the arrival of the loved one in a new scene.
I,
Is.
I know now,
What I feel today,
What I think today,
Will not be same tomorrow,
I know it happens,
I don’t know how it happens,
It gives me both,
Comfort and uneasiness,
It makes me feel both,
Powerful and helpless,
It fills me full of both,
Fear and love,
Hopelessness and curiosity,
This is a path, where I can see the end.
I can see the whole path from the beginning to the end.
Oturuyorum.
Karşımda.
Tek boyutlu bir görüntü var.
Ses yok.
Hareket yok.
Kimse yok etrafımda.
Kuşlar nerede?
Kimse gelecek mi?
Bir önemi var mı?
Dünya üzerinde.
Hayal edebildiğim, görebildiğim o boşlukta,
Tek başımayım.
Korkuyorum önce.
Panik olmak üzereyim.
Çaresizim.
O yoğunluğun, karanlığın, ağırlığın
İçindeyim.
Yapabildiğim tek şeyi yapıyorum,
Ağlıyorum.
Sonra birden. Aniden. Seviyorum.
O anı.Önümde cansız bir şekilde.
Yalnızlık.
Ne kadar yalnızım.
Ne kadar da yalnızım.
Korkuyorum yalnızlıktan.
Aşık oluyorum orada, yalnızlığa.
Ölüyorum diriyorum yalnızlığımın içine.
How many books, movies, songs,
How many families, friends, lovers,
How many cities, countries, continents,
How many schools, universities, companies,
How many philosophers, psychologists,
How many gurus, scientists, prophets,
Are going to tell me who I am?
What a pointless expectation,
I managed to have my parents buy the first computer in high school. In addition to usual stuff, I met rap music, hacking, and programming for the first time by myself. That took me down a rabbit hole, making me realize what I am capable of doing just myself. It was one of the first of many rabbit holes to come.
I am half of mother, half of father,
Both biologically and psychologically,
I am as strong as each individually,
But I am as weak as both together,
I couldn’t help you,
I didn’t know how to take care of you,
I couldn’t be there for you,
I didn’t know how to support you,
I am sorry for running away from you.
For leaving you all alone,
I am sorry.
Dark skies turn into blue,
Muddy water turns into crystal,
Can a mountain turn into a river?
I don’t want to be who I want to be,
I want to be who I am,
Who am I?
Right or wrong. Which one?
Leaves are following the same path as humans.
I am just back from a 21-days-long trip to Indonesia with a group. I found the package on joker.be. Traveling outside of Europe was one of my 5 goals when I moved to Belgium. I am happy to see that it happened. Let’s see how that turned out.
My heart is covered in ice
Then I cry
And now that is melting through my eyes
He is leaving me.
He is walking away from me.
He is becoming a memory day after day.
He is just becoming a stranger now.
I don’t want to do what I need to do,
I cannot do what I want to do,
I am stuck.
Today is a day with different people departing on different journeys.
I need to go.
I cannot stay here any longer.
A woman,
With her little baby, little in any age,
Her dear little, tinny baby,
A baby, a child, a piece of her,
Dies.
For all I have done,
For all I have said,
For all I have behaved,
I am sorry.
Pieces of glasses, on the floor.
In smallest pieces, still visible to the eye, scattered all around.
It is the pieces of glasses watching itself.
The air can not help the pieces come together and make any sense of it.
They stay there causing bleeding until the day water arrives and washes it all away.
A search continues, without me.
I am not part of the search.
I cannot stop it, I cannot help it.
I am too small in this world.
I am too helpless in this world.
I am an invisible point in this universe.
I am just a dust in this air.
Who am I?
I am walking out of the apartment. Again. Temporarily.
I walked out of many other apartments. Permanently. Forever.
I call this current one home. In the same way that I used to call other ones.
They were home to other people as well.
What made this one my home, my place, my safe place?
What would happen if I didn’t go back home this time?
What would happen if I would never find a home again, my home again?
Have I ever found a home even, my home even?
I am going to Germany from Belgium,
using a German brand car on German speed-limitless roads.
I am going from my known safe apartment to my unknown scary nature.
I am carrying my excitement for unknown and my fear of unknown,
in the same luggage.
I left my boring known home in the trash bin,
not recycled.
My mind is still when I am fastest.
Would robots ask if robots would take over the world? That would be funny.
Bir ay önceki Türkiye ziyaretimde yeğenlerim chips yemek istediler. Aklıma o an hayır demek yerine marshmallow deneyini uygulamak geldi. Önlerine indirdiklerimi yemedikleri sürece 2 katını vereceğimi söyledim. Süreyi de her seferinde arttırdım. Küçük olan diliyle uzanmaya başladı chips parçalarına, komikti. Masada oturan ablama, deneyi anlattım vs. Sonrasında o da bana bir diziden benzeri bir şey izletecegini söyledi. Videoyu bulamadı, hikayeyi anlattı. O, sahneden aklında kalanları anlatırken benim zihnimde başka şeyler canlanıyordu. İzlemek isterseniz video aşağıda. 40. dakikada başlıyor ve 5 dakikalık kısım. Okumak isteyenlere ben özeti geçiyorum alt kısımda.
Imagine a box.
A magical one.
Anything can appear and disappear in this box.
Where do I go from here?
Why do I go from here?
How do I go from here?
What is wrong with here and now?
Who would tell me?
What would be my source of direction?
We were supposed to be their solutions, not their problems.
We were supposed to be the source of unconditional love for them.
We were supposed to be trophies on their shelves.
We were supposed to be solutions to their problems.
Now we are trying to solve those same problems in the same way.
Let’s divide time in three parts and move between them. Those are yesterday, today, and tomorrow. Also, past, present/now, future. This division works for the life of an individual in the same way for the history of humanity. Let’s time-travel our judgment. What would happen if judgment judges itself? How does judgment affects living our lives?
Who is a free human?
What is a prison?
What is freedom to a baby born into a prison?
Everything they told me,
Starting with what my name is,
What to eat,
Where to sleep, when to wake up,
Where to shit,
When and which schools to go,
Which top books to read,
Which best movies to watch,
What kind of music to listen to my naked ears,
What to wear on my naked ass,
Which top places to visit,
Which job, partner, car, religion, apartment to pick?
Even they told me,
What is right and what is wrong,
Who to hate and who to love, who to respect, even how much of that, they told me,
What is good and what is bad, they told me, like their favorite food.
I have a family.
I have more money than I need.
I have the best possible form for a 30-year-old healthy person.
I have all the time in the world.
I have internet-devices providing all kinds of entertainment.
I have access to all kinds of delicious food to stuff myself.
I have access to all kinds of alcohol and drugs to numb myself.
I have an ID card that lets me live in a peaceful society.
I have a car in front of my place that can take me to all kinds of beautiful places.
I have friends, with who I can hang out, go around, hug, cuddle and do other stuff.
I have a job, with which I can get frustrated, get creative, and get challenged.
I have some level of self-love and some level of life-acceptance.
I have all kinds of spiritual, physical, creative, recreational activities.
I have people to help and care about.
I have faith in something.
I have all kinds of colorful feelings, bright and dark ones.
I have gratitude for small and big things.
I have plans and dreams.
One more thing I have, a huge dark space.
Sanki sana hiç sarılmadım, ölümünden önce,
Sanki hiç öpmedim seni, ölümünden önce,
Sanki hiç koklamadım seni,
Dokunmadım sana, ölümünden önce,
Sanki hiç görmedim gülüşünü,
Aglayışını, ölümünden önce,
Duymadım sesini, hissetmedim dokunuşunu, ölümünden önce,
Hiç tutmadım ellerinden, ölümünden önce,
Yürümedim seninle birlikte,
Koşmadım seninle birlikte,
Gülmedim seninle birlikte sanki hiç, ölümünden önce,
Hiç sevmedim sanki seni, ölümünden önce,
Şimdi sevdigim kadar.
I want to change the world!
I see a star in the most beautiful blue sky. I wouldn’t want to be selfish, and keep it to myself. Naturally, I would like to share with other people. I make an attempt at showing it to them. They do not see it. I will give it another try. No, they do not see it. I am puzzled. What’s going on? Let’s take a journey in a dark sky and see how much fuel we can consume, if we ever reach a destination.
I feel fearless today. I would like to take a random flight. My thoughts flow as fast as the plane, and I am already in the air cruising. I have a couple sitting in the front row, with their lovely baby. An angel. While I enjoy entertaining the possibilities of a plane crush, the angel baby becomes a crying baby.
Hey lovely people! I would like to share my story with a white board and a full body mirror (from here on, referred as simply mirror), and tell you how they are similar even though they are different. Finally, from those two steps how I reached the complete design of my dream room. I will give you a detailed picture of my future personal space.
I would like to share the memory of the trip I made to the Belgium Coast. I have a few nice photos and stories left from the day spent in De Haan. It was my first after almost 2 years of living in Belgium, due partly to my creative laziness and corona. My reason for sharing is the same one of a flower just blooming where the human eye or touch has not been reached.
What does a mountain do? Stays still. What does a river do? Flows. Would it be possible to confuse a mountain with a river? Would it make any sense to treat a river as a mountain? How much of an effort would it be to ask a mountain to flow like a river? How much of an effort would it be to ask a river to stay still like a mountain?
I had the idea of writing this blog post almost a month ago. I even almost completed it.
I did not like it though, so I did not publish it. Now that I found a name, that I am happy with, for the approach.
I will try again. Previously, it was learning greedily. That sounded too negative.
I was inspired by higher-order functions.
It is a concept in math(h(g(f(x)))) and functional programming. Not to scare non-engineer friends, that was all, I will not go into that.
Basically, I am going to share my examples and methods of learning in learning in this post.
Learning something while learning something else. Then, see how the main goal becomes a side product, and almost effortless.
I am going to share a story that I had the chance to practice some things I have learned recently. I will go through the story as an example but at the end I will try to share a general structure. I believe that it will fit into most of the uncomfortable and unfortunate events. Let’s start.
In a professional setting or personal life, we face problems every day. We ignore problems, see problems, and sometimes solve problems. Ignoring problems is the easiest way to hell. Let’s start from the step that we have a problem that we are aware of, for the sake of the discussion. Recognizing problems is an art of itself, I would simply say. The question here is that if the problem, which is in front of us or expected of us to be solved, is an artificial one or a fundamental one? If this problem is already introduced by an “solution”? Is this a bug of a bug? Have we already gotten blind to the fundamental problem by the problems of our “solution”?
Yesterday, as a first timer on hiking, I was promoted to intermediate hiker level by our experienced guide Mihai. Right after promotion, I almost fell on my butt from excitement. I would like to write down the story. It deserves to be remembered with more than just pictures.